154 lata temu na świat przyszedł polski duchowny rzymskokatolicki, członek drugiej izby pruskiego Landtagu, poseł do Reichstagu Cesarstwa Niemieckiego, działacz narodowo-katolicki, publicysta.
Ks. Józef Kurzawski urodził się 18 marca 1870 roku w Kotłowie pod Ostrzeszowem, jako syn Macieja – organisty i nauczyciela w miejscowej szkole i Michaliny z Cichowiczów. Kurzawski początkowo nauki pobierał w kotłowskiej szkole. Następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim, skąd przeniósł się do Rogoźna. Maturę, jako ekstern zdawał w Poznaniu. Rozpoczęte studia górnicze we Freibergu, jednak szybko je przerwał, by podjąć studia teologiczne i filozoficzne w Poznaniu oraz Gnieźnie.
23 czerwca 1895 r. otrzymał święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa F. Stablewskiego w Gnieźnie. Pierwszą pracę duszpasterską pełnił w Sypniewie, później w Kościelcu i Inowrocławiu, gdzie był prefektem w miejscowym gimnazjum przez ponad 6 lat. Główną działalność religijno-społeczną rozwinął od 1902 r. na probostwie w Pakości. W prace stowarzyszeń gospodarczych i społecznych angażował się zwłaszcza w czasie pobytu w Pakości. Występował otwarcie przeciwko akcji wynarodowienia prowadzonej przez władze pruskie, organizując m.in. wieczory oświatowe. Założył też Towarzystwo Robotników Katolickich.
Był honorowym prezesem Towarzystwa Powstańców i Wojaków, przyjacielem harcerzy i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, prezesem Powiatowej Rady Ludowej w Mogilnie. Przyczynił się do zorganizowania Banku Ludowego i Spółdzielni „Rolnik” oraz „Bazaru” w Pakości. Był prezesem rady nadzorczej Banku Ludowego Rolnik oraz aktywnie udział w Polskim Związku Robotniczym. Oprócz działalności duszpasterskiej i społecznej ks. Kurzawski włączył się w nurt działalności politycznej. O jego wielkim autorytecie może świadczyć fakt wyboru na posła do Landtagu w Berlinie. Wybory te odbyły się 7 kwietnia 1911 r., a okręg wyborczy w którym startował, obejmował rozległy obszar powiatów: jarocińskiego, koźmińskiego, pleszewskiego i krotoszyńskiego. W okresie sprawowania mandatu poselskiego zaprzyjaźnił się z Wojciechem Korfantym.
W styczniu 1912 roku uzyskał mandat posła z okręgu wyborczego Wyrzysk-Szubin (Wirsitz-Schubin) do Koła Polskiego w Reichstagu, zdobywając 50,41 % głosów. Zasiadał w komisjach ds. umów handlowych, sądu kolonialnego, nafty świetlnej, protektoratu, ustawy o stowarzyszeniach w Rzeszy oraz zdrady tajemnicy wojskowej. Tam należał do Koła Polskiego aktywnie występując w obronie praw Polaków i sytuacji socjalnej robotników. Pełnił funkcję korespondenta polskich i niemieckich pism teologicznych, pisząc głównie artykuły na tematy z zakresu polityki socjalnej. W parlamencie niemieckim zasiadał do roku 1918. Gdy wybuchło powstanie wielkopolskie, stał się duchowym przywódcą pakoskich powstańców. Na mocy dekretu Józefa Piłsudskiego z 7 marca 1919 roku, polscy posłowie zasiadający w Reichstagu objęli mandaty do Sejmu Ustawodawczego 1919-1921 – było to rozwiązanie doraźne, bowiem z powodu trwających walk powstania niemożliwe było przeprowadzenie w Wielkopolsce wyborów. Mandat objął wówczas późniejszy marszałek Sejmu Wojciech Trąmpczyński oraz dwóch posłów z rejencji bydgoskiej – ks. Kurzawski oraz Leon Grabski.
Wybory przeprowadzone mogły być dopiero po rozejmie z Trewiru z 16 lutego 1919 roku. Zaplanowano je dopiero na 1 czerwca 1919 roku. Ks. Kurzawski został wybrany posłem do Sejmu Ustawodawczego z listy Zjednoczenia Stronnictw Narodowych. Był członkiem Klubu Parlamentarnego Związku Sejmowego Ludowo – Narodowego. Pracował w sejmowych komisjach: ochrony pracy, rolnej i likwidacyjnej. Aktywnie udzielał się w temacie prac nad reformą rolną. Potrafił ostro zganić lewicę w wystąpieniach sejmowych:
„Nie przypuszczałem, że kiedykolwiek będę zniewolony w Sejmie polskim walczyć z rodakami, siejącymi kalumnie i uprawiającymi napady na spokojnych obywateli. Niestety, były to złudzenia z mojej strony. Pogańska zasada: rzucaj oszczerstwa odważnie, zawsze coś zostanie – ma niestety w tej Wysokiej Izbie wielu zwolenników”
Politycznie związany był zawsze z narodową demokracją. W 1922 roku wycofał się z polityki i nie wystartował w wyborach do Sejmu RP I Kadencji. Władze państwowe nadały mu za zasługi dla Polski Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta. Ks. Kurzawski w 1924 r. został przeniesiony na probostwo w Śremie. Wkrótce jednak ciężka choroba serca uniemożliwiła mu dalszą działalność publiczną. Wkrótce zmarł, 7 lutego 1925 roku, w Zakładzie Sióstr Elżbietanek w Poznaniu i spoczął na cmentarzu farnym w Śremie.
