113 lat temu, 20 marca 1909 roku, urodził się Ludwik Józef Pilawa – Polak ze Śląska Opolskiego, działacz narodowy i akademicki, który był absolwentem Szkoły Podchorążych Rezerwy nr 7 w Śremie.
Ludwik Józef Pilawa urodził się 20 marca 1909 roku w Krasiejowie w pow. Opolskim, jako syn Ludwika i Marii z domuMaterne. Rodzice byli właścicielami tartaku w Fosowskim, lecz mieszkali w Krasiejowie. W 1919 roku ojciec bohatera był współorganizatorem Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska w Krasiejowie. Po plebiscycie sprzedali majątek i w 1922 roku kupili dwór z ziemią i lasami w Droniowiczkach. Wraz z Ludwikiem do Lublińca przenieśli się dwaj jego bracia: Antoni i Józef. Wszyscy trzej bracia byli uczestnikami powstań śląskich na Opolszczyźnie. Był absolwentem Gimnazjum w Lublińcu 1930 roku. Będąc uczniem Gimnazjum wstąpił do harcerstwa. W 1927 r. działał w I Męskiej Drużynie Harcerskiej im. Tadeusza Kościuszki pełniąc funkcję zastępowego. Drużynę tą prowadził wówczas druh Władysław Planetorz.
Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu w latach 1931-1934. Został prezesem Akademickiego Koła Lublinieckiego. Był członkiem Koła Naukowego WSH, Bratniej Pomocy WSH, Związku Akademickiego Młodzież Wszechpolska, a także Korporacji Akademickiej „Slensania” działającej przy WSH. Slensanię założyła 23 listopada 1926 roku grupa Ślązaków studiujących na Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. Początkowo nosiła nazwę “Silesia”, która jednak szybko uległa zmianie i następnie krótko nosiła nazwę “Slavia”, by ostatecznie prawdopodobnie w 1927 r. przyjąć nazwę “Slensania”. Przez cały okres istnienia Slensania pozostawała korporacją regionalną i jej członkami byli niemal wyłącznie studenci z Górnego Śląska. Jej szczególnym celem była praca nad krzewieniem polskości na Śląsku. Slensania łączyła głównie studentów Wyższej Szkoły Handlowej.
Pilawa czynną służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Piechoty w Śremie, a następnie został przeniesiony do rezerwy w stopniu kaprala podchorążego. W 1932 roku został awansowany na stopień porucznika rezerwy.
Niestety po ukończeniu studiów w wieku 25 lat, 17 grudnia 1934 roku, zmarł w Droniowiczkach. Przyczyną zgonu była choroba nerek. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Lublińcu.
