Janusz Tuchołka – jeden z twórców potęgi Odlewni Żeliwa w Śremie

107 lat temu, 4 czerwca 1917 roku, na świat przyszedł Janusz Tuchołka. Był on polskim inżynierem metalurgii, przedwojennym działaczem akademickim, żołnierzem Wojska Polskiego, głównym metalurgiem do Zakładów Hipolita Cegielskiego w Poznaniu oraz zastępcą dyrektora ds. inwestycji Odlewni Żeliwa w Śremie.

Janusz Antoni Tuchołka urodził się 4 czerwca 1917 roku w Poznaniu, w rodzinie mieszczańskiej, jako syn Władysława rzemieślnika-kupca i Natalii z domu Grzesieckiej. Miał rodzeństwo: siostry – Zofię i Marię oraz braci – Aleksandra i Wiktora. Po ukończeniu w 1936 roku Państwowego Gimnazjum im. Bergera w Poznaniu, odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu. W 1937 rozpoczął studia na wydziale hutniczym Akademii Górniczej w Krakowie. Podczas pobytu na uczelni został członkiem Korporacji Studentów Akademii Górniczej K! Gnomia od 1938 i był jej comilitonem (pełnoprawnym członkiem) w latach 1938-1939. Gnomia była korporacją wydziałową, a wszyscy członkowie korporacji byli studentami Wydziału Górniczego Akademii Górniczej. Kultywowała zwyczaje i tradycje polskich związków studenckich ze szkół górniczych z Loeben i Freiberga.

Od 1 września 1939 roku w stopniu chorążego brał udział w kampanii wrześniowej, jako żołnierz 14 pal w składzie 14 DP Armii „Poznań”. Był dowódcą plutonu. Następnie podczas okupacji niemieckiej przebywał w Poznaniu i pracował m.in. jako księgowy w Grundstückgesellschaft w latach 1941-1944. Pracował także w różnych zakładach jako robotnik.

Po zmianie okupacji z niemieckiej na sowiecką w 1945 wrócił do Krakowa i kontynuował studia na AGH. Jednocześnie podjął od 1 grudnia 1946 pracę zawodową w Dolnośląskich Zakładach Metalurgicznych w Nowej Soli. Dyplom inż. metalurga otrzymał 19 kwietnia 1947 i oddelegowany został do Zakładów Metalurgicznych w Szprotawie, z zadaniem uruchomienia produkcji odlewów. Ożenił się 17 października 1947 i z tego małżeństwa miał dwójkę dzieci: Marka i Hannę. W listopadzie 1949 uzyskał stopień mgr. na Wydziale Hutnictwa AGH w Krakowie. W 1950 przeniósł się do Zakładu Metalurgicznego POMET w Poznaniu, gdzie pełnił szereg kierowniczych funkcji: kierownik działu topienia, główny metalurg, kierownik stalowni oraz odlewni żeliwa.

Od 1 czerwca 1963 r. został oddelegowany na stanowisko głównego metalurga do Zakładów Hipolita Cegielskiego w Poznaniu, w związku z przygotowaniami do budowy Odlewni Żeliwa w Śremie. Z ramienia inwestora uczestniczył w opracowaniu założeń techniczno-technologicznych budowy odlewni w naszym mieście, a także opiniował dokumentację projektową poszczególnych wydziałów odlewniczych. 

Ponadto współorganizował szkolnictwo zawodowe w Śremie na potrzeby odlewni. Co więcej, uczestniczył w adaptacji starej odlewni Zakładów Przemysłu Terenowego w Śremie do nauki praktycznej zawodu formierza i modelarza uczniów Zespołu Szkół Zawodowych. Odbywał także spotkania z młodzieżą zachęcając ją do wyboru zawodów związanych z odlewnictwem. Prowadził wykłady przedmiotów zawodowych z technologii odlewnictwa i metalurgii w ZSZ w Śremie. Od 11 czerwca 1968 był zastępcą dyrektora ds. inwestycji OŻ w Śremie, przez co nadzorował budową i rozruchem poszczególnych linii produkcyjnych i urządzeń. Funkcję tę pełnił przez 15 lat, do przejścia 1 lipca 1981 r. na emeryturę. Zmarł 31 października 1983 roku roku w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym cmentarzu junikowskim.