W czwartek, 9 listopada w Szkole Podstawowej w Dąbrowie odbyła się wyjątkowa wieczornica. Tego dnia społeczność szkolna oraz zaproszeni goście poprzez utwory muzyczne i poetyckie wspominali osoby, których już nie ma z nami, ale wciąż pozostają w naszych sercach.
Reklama
Czwartkowy wieczór rozpoczął się patriotycznym i tanecznym akcentem. Uczniowie klasy 6 a zatańczyli Poloneza.
W sobotę przypada 11 listopada. To już kolejna rocznica, kiedy Polska po 123 latach niewoli odzyskała upragnioną wolność. Data ta nie może być obojętna żadnemu Polakowi, ponieważ o to „Żeby Polska była Polską” walczyły całe pokolenia Polaków. To im od 11 listopada 1918 roku zawdzięczamy wolność, poczucie dumy narodowej, możliwość pielęgnowania polskich tradycji oraz honorowania bohaterów. Dziś Ojczyzna oczekuje od nas tego, co najważniejsze – pamięci o jej wielkich synach i miłości do ziemi ojczystej
– mówiła uczennica Oliwia Trzcińska.
Tego wieczoru usłyszeliśmy wiersze m.in. Jana Brzechwy (Dzień zaduszny), Władysława Broniewskiego (Zaduszki) oraz Hanny Łochockiej (Płoną świeczki). Pojawiły się także piosenki zmarłych artystów. Usłyszeliśmy m.in. utwory Katarzyny Sobczyk (O mnie się nie martw), Ireny Jarockiej (Odpływają kawiarenki), Marii Koterbskiej (Serduszko puka w rytmie cha cha), Jerzego Połomskiego (Cała sala śpiewa z nami), Marka Grechuty (Dni, których nie znamy), Eugeniusza Bodo (Umówiłem się z nią na dziewiątą) czy Mieczysława Fogga (Ostatnia niedziela).
Świadomość przemijania nie musi być bolesna. Może dać radość i spokój, że mamy jeszcze czas na dopełnienie życia wartościami dla nas cennymi. Mamy czas na działanie, tworzenie, doskonalenie się, na dobro i miłość
– tymi słowami podsumowała spotkanie Julia, uczennica dąbrowskiej szkoły.
