W czwartek 19 czerwca w Kościele Katolickim obchodzona jest uroczystość Najświętszego Ciała i Najdroższej Krwi Chrystusa, czyli Boże Ciało. Po mszy św. o godz. 10.00 w kościele pw. NMP Wniebowziętej w Śremie wyruszyła procesja eucharystyczna wokół placu 20 października.

O godz. 10.00 została odprawiona msza św. koncelebrowana, której przewodniczył ks. prałat Marian Brucki. Natomiast homilię wygłosił ks. Krzysztof Dopierała, który zaznaczył:

„Jesteśmy wystawieni na próbę, by wierzyć, że ten chleb to Żywe Ciało Chrystusa”

Po Eucharystii celebrans wystawił Najświętszy Sakrament i po chwili wyruszyła Procesja Eucharystyczna do czterech ołtarzy – ulicami: Farną, Pl. 20 Października i Ks. P. Wawrzyniaka. Ołtarze były usytuowane:

Reklama

I – przy skrzyżowaniu pl. 20 października i ul. Poznańskiej;
II – przy ul. Szkolnej;
III- przy ul. Szewskiej;
IV – przy figurze Matki Bożej.

Ołtarze oznaczają 4 ewangelie zawarte w Nowym Testamencie, których autorami są Marek, Mateusz, Łukasz, Jan. Ponadto przypominają również 4 strony świata, co podkreśla uniwersalny charakter wiary katolickiej i misję głoszenia ewangelii wszystkim ludziom.

Przy pierwszym ołtarzu odczytywany jest fragment Ewangelii wg św. Mateusza o ostatniej wieczerzy i nawiązuje do ustanowienia przez Jezusa Eucharystii. Drugi ołtarz jest związany z fragmentem Ewangelii wg. św. Marka, dotyczącym rozmnożenia chleba. Przy trzecim z ołtarzy kapłan czyta fragment Ewangelii wg św. Łukasza, który opowiada o zaproszonych na ucztę. Ostatni ołtarz natomiast dotyczy Ewangelii wg św. Jana i sakramentu zjednoczenia.

Podczas procesji były noszone feretrony z wizerunkami świętych, figura Matki Boskiej Fatimskiej oraz sztandary m.in. Bractwa Kurkowego. Przy ostatnim ołtarzu ks. prałat Marian Brucki wykonał błogosławieństwo na cztery strony świata.

Po wejściu do kościoła farnego wybrzmiało uroczyste „Te Deum laudamus” (pol. Ciebie Boga wysławiamy). Jest to uroczysty, wczesnochrześcijański hymn dziękczynny śpiewany przy szczególnych okazjach. Na wyjście służby liturgicznej odśpiewano w świątyni „Boże coś Polskę”. Pieśń może być interpretowana z eschatologicznej perspektywy polskiego mesjanizmu: operując hasłami Bóg i Ojczyzna, stanowi ona przypomnienie o biblijnym przymierzu Boga z narodem wybranym.