Śremski spadkobierca tradycji Korporacji Akademickiej K! Helionia
115 lat temu urodził się Antoni Kotkowski. Był polskim lekarzem, dr. medycyny, uczestnikiem kampanii wrześniowej, członkiem Armii Krajowej i działaczem akademickim.
Dr Antoni Kotkowski urodził się 21 maja 1909 roku w Kołacinie w powiecie śremskim. W 1927 roku ukończył Gimnazjum Państwowe im. Gen. Józefa Wybickiego w Śremie. Był studentem, a następnie absolwentem z roku 1933 kierunku medycyny Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów był członkiem Korporacji Akademickiej K! Helionia i zmarł, jako jej ostatni żyjący członek. Otrzymał stopień dr med. w 1936 roku, ze specjalnością w zakresie wenerologii. W 1936 roku podjął pracę w Szpitalu w Częstochowie, a następnie do wybuchu II wojny światowej był lekarzem domowym Ubezpieczalni Społecznej w Lesznie. Doktor Antoni Kotkowski był dwukrotnie żonaty. Pierwszy raz owdowiał w 1943 roku, a druga żona – Irena odeszła w 2003.
W sierpniu 1939 roku zmobilizowany został, jako lekarz batalionu w 55. Pułku Piechoty i przeszedł szlakiem Armii Poznań kampanię wrześniową. Brał udział m.in. w bitwie nad Bzurą. Po klęsce wrześniowej dostał się do niewoli. Zdołał jednak uciec i wrócić do Leszna. Wysiedlony został w rejon Siedlec i tam pracował jako lekarz w Puczycach. Równocześnie w latach 1942–1944 prowadził działalność konspiracyjną w Armii Krajowej (Okręg Warszawa, Obwód Siedlce) jako lekarz, przybierając pseudonim „Ścibor” w oddziale partyzanckim Ziemowita. Ujawnił swoją konspiracyjna przeszłość bardzo późno, z uwagi na istniejącą w PRL sytuację.
Po zakończeniu wojny, w latach 1945–1948, pracował jako ordynator oddziału skórno-wenerologicznego w Okręgu Szpitalu nr 3 w Poznaniu, a później w 111. Szpitalu Rejonowym do grudnia 1952 roku. Były to szpitale wojskowe. Zdemobilizowany został w stopniu podpułkownika w styczniu 1953 roku. W lutym tego samego roku podjął pracę w kolejowej służbie zdrowia. Przez 15 lat był kierownikiem i lekarzem rejonowym w Przychodni Lekarskiej Polskich Kolei Państwowych w Szamotułach. W 1969 roku odszedł na emeryturę, nie kończąc jednak pracy w swoim zawodzie. Podjął się utworzenia Przyzakładowego Ośrodka Zdrowia w Kombinacie PGR Manieczki i pracował tam do 1974 roku.
W III RP był członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręgu „Wielkopolska” – Środowisko „Knieje” Poznań. Zmarł 20 marca 2007 roku i jego prochy pochowano na cmentarzu junikowskim w Poznaniu.
